W latach siedemdziesiątych XX wieku w obrębie feminizmu powstała krytyka badań literackich, jako metodologia skupiająca się na poszukiwaniu w literaturze wątków kobiecych, (tzw. krytyka feministyczna), czyli śladów kobiecego doświadczenia w literaturze, sposobów jego wyrażania, specyficznego kobiecego wyrazu, języka, odrębnego opisywania świata, uwzględnienia występowania kobiet w literaturze. Czerpiąc z filozofii i literaturoznawstwa krytyka feministyczna oparła się na efektach badań strukturalizmu, dekonstrukcjonizmu, psychoanalizy, a także teorii kulturoznawstwa. Złożoność i różnorodność tych analiz doprowadziło do zupełnie nowego spojrzenia na teorię literatury, ukazało jak gdyby nowe dno i nowe możliwości interpretacji. Rozpatrywanie literaturoznawstwa z tej strony umożliwia rozważanie wątków patriarchalnych, mizoginicznych i stereotypów dotyczących płci. Odsłania nie tylko dominację męską w kanonie literatury, ale także demaskuje tę dominację w strukturach języka, jednostronność perspektywy w odniesieniu do kobiecości. Krytyka feministyczna poddaje również wnikliwej analizie wizję kobiety i jej wizerunku w literaturze, krytykuje zastane badania literackie za pominięcie i zakłamania dotyczące kobiecej roli w literaturze. Celem nadrzędnym jaki sobie stawiają feministyczne badania literackie jest obnażenie wszelkich przejawów dyskryminacji płci jakie występują w literaturze.
